Pamiętnik

Witam! To moje pierwsze fotostory, więc proszę - bądzcie wyrozumiali!
A więc będę tutaj opisywał moje życie codzienne...

Odcinek 1
Ten dzień jest dla mnie szczególny! Właśnie się wyprowadziłem z rodzinnego domu! Koniec z narzekaniami rodziców, koniec z panią Kate, która skarżyła się na naszego kota, koniec z codziennymi obowiązkami, to będzie życie! Mmm, to jest to, czego mi było trzeba! No więc wszystko zaczęło się z samego rana, gdy już postanowiłem zobaczyć mój nowy dom, który znajdował się przy rzece, blisko mostu prowadzącego do miasteczka na ulicy Szczęśliwej 172. Przynajmniej tak zapewniała mnie miła starsza pani - Ellen, która postanowiła sprzedać mi dom. Staruszka zapewniła mnie, że widoki są przepiękne, w nocy można zobaczyć przepiękne światła mostu i latarnię z sąsiedniej wyspy, ale kto by miał na to czas? Pewnie zastanawiacie się, dlaczego sprzedała dom? Stwierdziła, że w tej posiadłości służyła jej niegdyś pani Lops, która zniknęła w niewyjaśnionych okolicznościach. Niektórzy mówili, że Ellen zamurowała ją w kominku, inni, że zmarła, inni zaś, że to sprawka UFO a jeszcze inni, że mąż Ellen - Frank pochował ją żywcem w ogrodzie, bo niemógł znieść jej śpiewu, którym rozpoczynała każdy dzień. Wierzycie w to? Nie... Ja też nie. Wracając do sytuacji - dzień rozpoczął się mile... Szef ał mi wolne, siosra wyjechała, a pogoda dopisała jak nigdy! Cóż złego mogło się wydażyć? Otóż jak to w życiu bywa "coś" się wydarzyło...

- Przepraszam, gdzie znajdę ulicę Szczęśliwą?
- Pujdzie pan tędy, skręci na pasach w prawo i cały czas prosto, aż do domu z białym płotkiem. To właśnie on.
- Tak? Ekhm, rozumię (zająkłem się). Dziękuję.
- Do zobaczenia.
- Słucham? (odrzekłem zamyślony)
- Powiedziałam, do zobaczenia. Spotkamy się niebawem, roznoszę gazety w tej okolicy.
- Aa, rozumiem. PRzepraszam i jeszcze raz dziękuję.
- Hehe (zaśmiała się dziewczyna), niema sprawy!
Poszedłem według wskazówek miłej dziewczyny i wkońcu dotarłem na miejsce.. A przynajmniej tak mi się wydawało. Stary, duży dom z niskim, białym płotkiem. To chyba tutaj? (pomyślałem) Gdy miałem wcisnąć dzwonek w dzwiach ukazała się pani Ellen.

- Witaj, mój drogi.
- Witam panią, pani Ellen, jak minął dzień? (zapytałem głupio)
- Hę? Ah, dziękuję, dobrze. Pewnie chciałbyś zobaczyć dom?
- Oczywiście, że tak.
Wyszliśmy na zewnątrz i pani Ellen przystanęła na chodniczku wysypanym kamieniami.
- Coś się stało? (zapytałem)
Panie Ellen tylko westchnęła, spojrzała w górę i stwerdziła:
- To tylko urak pleców...
Staruzka zaczęła opowiadać mi historię tego domu, a ja tylko słuchałem i przytakiwałem czekając na propozycję rozsądnej ceny. Po kilku chwilach powiedziała:
- Czy cena jest dla Ciebie ważna?
Nie zastanawiając się ani chwili pokiwałem głową.
- Hmm, może ty zaproponujesz coś co Cię zadowoli?
- (zrobiło mi się głupio) Ja? No cóż... Myślę, że... Ehhh... To znaczy...
- Oj, czy 45000 simleonów to odpowiednia cena?
- (zaskoczony) 45000 simleonów? Myślę, że to dobra cena! (uśmiechnąłem się ukradkiem)
Przeszliśmy trochę dalej, aż w końcu okrążyliśmy całą posiadłość. To było wszysto. Staruszka zapytała:
- Czy już jesteś zdecydowany?
Zastanowiłem się krótko, ale dlaczego nie kupić domu, który jest duży, rzekomo sprawny, w miarę tani i ładny? Odpowiedział:
- Tak, wezmę go!
Jeszcze tego dnia zadzwoniłem po ciężarówkę dostawczą, która sprowadziła parę moich gratów. Byłem ak podekscytowany, że zupełnie zapomniałem o rodzicach, którzy czekają na telefon. :o Przeciez miałem zadzownić!? Właśnie miałem tozrobić, gdy ktoś mnie już uprzedził...

- Witaj synciu! (zawołała mama i uścisnęła mnie mocno)
- Mamo!? Nie widziałaś mnie zaledwie od rana! :o
- No tak, ale wiesz...
- Tak, tak mamo, wejdźcie.
- Cześć tato (obejmuje).
Mama usiadła na pokrytej folią starej kanapie pani Ellen i westchnęła...

"To be continued...!?"
Mam pisać dalej? (Proszę o szczere komentarze)
Może nie najciekawsze, ale się rozkręci.