Wieczne życie w Północnej Grocie

[Madalitso]

Hej Witam Was w moim temacie. Chciałabym zaprezentować tutaj moją historię, więc zapraszam do lektury.


Madalitso de Vermandois żyje jako wampir od ponad 250 lat. Mieszka samotnie w posiadłości w Północnej Grocie, pod którą znajduje się obszerne laboratorium. Nocami pracuje w nim nad swoimi wynalazkami. Oto i nasza bohaterka:


Cofnijmy się jednak na razie do czasów ludzkiego życia Madalitso. Urodziła się w roku 1720 jako Madeleine de Vermandois, czwarta córka francuskiej rodziny magnackiej. Od najmłodszych lat była wychowywana przez nianie i guwernantki, a w wieku ośmiu lat zaczęła uczęszczać na zajęcia z prywatnymi nauczycielami wynajmowanymi przez rodziców. Oprócz poznawania zasad etykiety uczyła się również gry na pianinie, czytania, pisania, historii kraju, przyrody i matematyki.



Madeleine bez problemu opanowała podstawy, interesowały ją szczególnie przedmioty ścisłe i marzyła o dalszym ich zgłębianiu. Rodzice jednak mimo, że zadbali o jej edukację, mieli inne plany. Chcieli, żeby dobrze wyszła za mąż, tak jak jej starsze siostry. W wieku szesnastu lat Madeleine postawiła się rodzinie, narażając się na złość ojca.


W tamtych czasach jednak nie mogła nic zrobić. Był rok 1736, to rodzice decydowali o przyszłości swoich dzieci. Zresztą nikt wtedy nie słyszał o kobietach na uniwersytetach, te zajmujące się nauką były uważane za czarownice. Madeleine uciekła z ziem ojca pod Paryżem do okolicznej wioski, gdzie poznała właśnie jedną z takich kobiet.

Staruszka przyjęła ją do swojej chaty pod lasem. W rzeczywistości była ona zielarką, a przygotowywane przez nią mikstury leczyły z niemal każdej choroby. Madeleine pomagała jej w prowadzeniu domu, a ona uczyła ją o roślinach i sporządzaniu z nich leczniczych mieszanin.


Przez kilka lat wspólnego życia Madeleine realizowała się w tej profesji. Cieszyła się, że dzięki swoim umiejętnościom może pomagać ludziom. Cały czas starała się rozwijać i poznawać tajniki zielarstwa.

Jej szczęście nie mogło trwać wiecznie. Mimo że oskarżenia o czary były już rzadkością w tym czasie, wiejska ludność wciąż wierzyła w magię i czarownice. Opiekunka Madeleine zginęła w 1742 roku na stosie. Dziewczyna nadal mieszkając w jej domu narażałaby się na ten sam los, więc przeniosła się do innej wioski, w której zatrudniła się jako pomoc w lecznicy. Jej umiejętności zdobyte u zielarki szybko zostały docenione.


Jednocześnie jej pociąg do nauki wcale się nie zmniejszał. Cały czas starała się pogłębiać swoją wiedzę.


Pracując w lecznicy zarabiała pieniądze. Początkowo były to niewielkie kwoty, które wzrastały w kolejnych latach. Madeleine żyjąc wciąż bardzo skromnie mogła pozwolić sobie na odkładanie oszczędności i inwestowanie ich. Po dwunastu latach zostawiła pracę i swoje dotychczasowe życie wyjeżdżając do Paryża.

Była zmęczona życiem na wsi, chciała też wynagrodzić sobie utraconą młodość, kiedy nie miała czasu na zabawę. Chodziła na przyjęcia, do galerii, na wystawy, poznawała ludzi.

Tę noc Madeleine spędzała jak zwykle w jednym z paryskich lokali. Nawiązała wówczas romans z - jak się później okazało - wampirem. Kilka godzin później sama dołączyła do grona krwiopijców.


Nowe życie nie było łatwe do zaakceptowania dla Madeleine, która przez wiele lat pracowała jako medyk, ratując życie ludzkie. Teraz miała je odbierać. Po kilku tygodniach pogodziła się z nową naturą.

Zamieszkała ze swoim nieśmiertelnym kochankiem w jego posiadłości pod Paryżem. Wiodła tam życie, o jakim nigdy nawet nie marzyła. Godzinami mogła przechadzać się po rozległych ogrodach, jeździć na najcenniejszych rumakach, czytać książki w prywatnej bibliotece. W pięknych komnatach odbywały się wielkie bale. Madeleine nie musiała przy tym przejmować się pieniędzmi i spełniała każdy swój kaprys. W ten sposób minęło jej 150 lat.

Pewnej nocy wracała z konnej przejażdżki po okolicznych lasach.


Gdy zbliżała się do stajni, które przylegały do dworku, ujrzała rozprzestrzeniające się płomienie. Jej dom płonął, a wraz z nim wampir, z którym miała zamiar spędzić swoje wieczne życie.

W kolejnych dniach dowiedziała się, że pożar nie był przypadkowy. Sprawcami podpalenia byli chłopi pracujący na polach należących do posiadłości. Zaczęli oni domyślać się tajemnicy, jaką był wampiryzm Madeleine i jej kochanka.

Z majątku ocalało niewiele, a to co zostało kobieta sprzedała i wróciła do Paryża. Zamierzała wyjechać i rozpocząć nowe życie, wcześniej jednak chciała zemścić się na ludziach odpowiedzialnych za pożar. Kilka nocy wystarczyło jej na zrealizowanie tego celu.

Po załatwieniu wszystkich spraw związanych ze sprzedażą ziem i lokali, których była właścicielką, wyjechała na zawsze z Paryża i zamieszkała w wiktoriańskim miasteczku o nazwie Północna Grota. W tym czasie, chcąc odciąć się od przeszłości, zaczęła używać imienia Madalitso. Postanowiła spełnić swoje marzenia z młodości. Wybudowała ekstrawagancki dworek z podziemnym laboratorium, w którym pracuje nocami.



Nocami jest także bezlitosną morderczynią, co jest częścią jej natury wampira.


__________________________________________________

Dziękuję tym, którzy przeczytali. Kolejne części będą bardziej szczegółowe, mam nadzieję że zrozumiecie dlaczego ta jest taka jaka jest - musiałam streścić w niej 275 lat życia Madalitso Dalsze będą opisywały już to, co będzie się działo w Północnej Grocie.