Szpital Psychiatryczny

[Gio]

Jak zobaczyłem nowe fotostory to nie mogłem się powstrzymać od przeczytania, mimo, że właśnie miałem schodzić z kompa

Nie mogłyśmy przestać zabawiać się naiwnością ludzi.

Naiwnością? A skąd niby mieli wiedzieć która to która. Raczej zabawiały się własną wrednością i próbą wynagrodzenia sobie jakiś kompleksów, które mam nadzieję wkrótce poznam.

Ale jeśli mam być szczerza, nigdy nie przyszło mi zapamiętać które.

To nie pamięta, którą z sióstr była?! Przecież poczucie własnej tożsamości jest czymś głębszym niż więź między rodzeństwem. No i w końcu rodzice chyba jakoś je odróżniały. W każdym bądź razie zapomnienie własnego imiona musiałoby być naprawdę ciężką przypadłością.

No dobra, generalnie fajnie napisane i intrygujące. Coleen wydaje się być nieco przygłupia, ale zapewne to tylko pierwsze wrażenie. Zaś główna bohaterka... ahh... muszę to napisać, ale ona jest TOTALNYM EMO. Ba! Jest encyklopedycznym przykładem emostwa!To doskonały stan emo, w którym świat zewnętrzny nawet nie wie, że ona jest emo! Genialne!

I ciekawi mnie co z tym imieniem, no bo w końcu jeśli już przedstawiła się jako Filippa, to utknęła w psychiatryku jako Filippa, a nie jej siostra, która jest z leksza martwa. Jest ciekaw jakie imię jest na dokumentach w psychiatryku, bo przecież jakieś muszą być.

W każdym bądź razie będę śledził dalszy rozwój wątków!

[Caesum]

Napisał Gio

To nie pamięta, którą z sióstr była?! Przecież poczucie własnej tożsamości jest czymś głębszym niż więź między rodzeństwem. No i w końcu rodzice chyba jakoś je odróżniały. W każdym bądź razie zapomnienie własnego imiona musiałoby być naprawdę ciężką przypadłością.

Problem w tym, że rodzice, gdy mają bliźniaki, zawsze starają się je upodobnić do siebie nawzajem. Te same ciuszki, fryzurki, podobne imiona. Poza tym dopiero z czasem różnice charakteru zaczynają być bardziej widoczne. Zresztą, imiona to najmniejszy z problemów. Moje siostrzenice wymieniały się charakterami.

Co do samego odcinka, najpierw to, co rzuciło mi się w oczy:

na prawdę

Naprawdę*

Anyway, jestem absolutnie zachwycony. Naprawdę. Wciągnął mnie temat, twój styl. Wprawdzie niektóre zdania są stanowczo za długie(traci się w nich orientację, spokojnie dałoby się je podzielić), ale za to bardzo spodobał mi się opis relacji między bliźniaczkami, ich zabawy i obojętność Filippy. Cieszy mnie również umiejscowienie akcji w szpitalu psychiatrycznym.

Wstrzymam się jeszcze z oceną, ale jak na razie zapowiada się obiecująco.

[redmoon]

z góry przepraszam za moj brak talentu do oceniania
Zapowaida się interesująco. Jednak tak jak Gio czuję, że poczucie własnej torżsamości jest głębsze niż więź z rodzeństwem. Ale nic nie zmienia tego, że masz świetny styl pisania - intrygujący i zachęcający do czytania. Z niecierpliwością czekam na kontynuację

[Agor-ia]

Napisał redmoon

z góry przepraszam za moj brak talentu do oceniania
Zapowiada się interesująco. Jednak tak jak Gio czuję, że poczucie własnej torżsamości jest głębsze niż więź z rodzeństwem. Ale nic nie zmienia tego, że masz świetny styl pisania - intrygujący i zachęcający do czytania. Z niecierpliwością czekam na kontynuację

A ja myślę, że zabawa jak wyżej opisana (i to z kimś, kto jest naszym lustrzanym odbiciem!) może w pewien sposób zaburzyć u dziecka proces kształtowania tożsamości. Ty i Gio piszecie z perspektywy osób normalnych (prawdopodobnie ), a przecież już sam tytuł fs nam sugeruje, że tutaj normalnie nie będzie Ja pewną teorię już mam, zobaczymy jak to się rozwinie.