"Bo szkoła jest tylko po to..."

[Wampirencja]

Chodziło mi o jakiś serwer, ponieważ interia powoli działa, ale już sobie znalazłam. Enyłej, wielkie dzięki za propozycję

Oto przedstawiam część TRZECIĄ, pełną nudy ale i odrobiny akcji). Obiecuję, że odstępy miedy odcinkami będą krótsze

TADAAAAM

CZĘŚĆ TRZECIA

Rano nie była w stanie stwierdzić która godzina. Nieprzytomnie
spojrzała na zegarek stojący na szafce. Było już po dziesiątej.
Stwierdziła, że ma jeszcze dwie godziny, więc postanowiła się
przespać. Ale nie było jej to dane. Natarczywy dzwonek do drzwi
przerwał jej wypoczynek.


Czekała, aż mama otworzy drzwi. "No tak, wyszła!" pomyślała z
goryczą i zeszła potykając się co krok. W drzwiach ukazał się
Luke, nieśmiało przestępując z nogi na nogę.
- Masz może dzisiaj czas....? Ale chyba cię obudziłem, co?-
uśmiechnął się.
No tak, Otworzyła mu w pidżamie. A zresztą.


-Mam inne plany. I niestety cię w nich nie uwzgledniłam.
Ale zanim dokończyła zdanie Luke już był u niej w pokoju i
przyglądał się nowemu obrazowi na ścianie.
- To chyba ty malowałaś, co?-spytał.
Milena nie wiedziała, jak jej matka zdażyła przez noc to
powiesić. To jej rysunek z dzieciństwa.
- No tak. Swoją drogą cię chyba nie zparaszałam, co? -odparła
zirytowanym tonem Milena.
- Ej spokojnie!- Luke odszedł krok i wzruszył ramionami- Od
pczatku roku jesteś bardziej drażliwa niż wcześniej.


Już po chwili Milena wypchnęła go za drzwi. Poczatek niedzieli
widokiem Luke'a wydawał jej się zapowiedziąjakichś koszmarnych
problemów. Nie wiedzieć czemu.
Nie bardzo także wiedziała, czemu maluje się przed lustrem. NIe
umawia się przecież z Aną na randkę. Ale coś przeczuwała. Coś. A
jej przeczucia nigdy jej jeszcze nie zawiodły.


- Huh, jakoś tutaj pustawo, nie uważasz?-Ana krytycznie
spojrzała na sprzedawcę, który w jej pojęciu nie był zbyt
urodziwy.
- Racja. A co, liczyłaś na znalezienie jakiegoś miłego chłopca?-
Milena uśmiechnęła się.
- Jak najbardziej! Bo ty juz swojego znalazłaś!


Milena odwróciła się. Raf... To znaczy jej nauczyciel matematyki
przeglądał gazety. Zanim zdążyła cokolwiek zrobić zarumieniła
się. Ana złośliwie popchnęła ją w jego kierunku.
Spojrzał na nią, a kiedy Milena bąknęła jakieś
ciche "Dzieńdobryprofesorze" oboje stali w pełnym skupienia
milczeniu.


- Czy w twoją ręka w porządku? Wiesz, nie najlepiej...
- To tylko skaleczenie!-powiedziała Milena głśniej niz chciała i
gestykulując bardziej energicznie niż miała zamiar. Po czym
spuściłą wzrok i powiedziała tym razem bardzo cicho: -Ale miło,
że się pan o mnie martwi.


Nagle zza półki wychynęła Angelica, anglistka. Milena zauważyła,
że Rafał się spiął i spocił lekko. Cóż, ta ich nauczycielka była
w końcu bardzo ładna. Taka, jaka Milena nie mogła być.
Tym bardziej ucieszyła się gdy powiedział cicho:
- Będę miał u ciebie dług, jezeli wymyślisz jak jej delikatnie
powiedzieć, że mi się nie podoba.
- Co? -Spytała z niedowierzaniem.
- Wymogła na mnie obietnicę, abym z nią tutaj przyszedł. Ale ja
się jej nawet boję.


Milena zaśmiała się. Była nawet w statnie w to uwierzyć. W
końcu, jak to mówili chłopcy z jej szkoły, wyglądała
dosyć "drapieżnie".
- Dzień dobry pani profesor!-zawołała radośnie. Doskonale
wiedziała, co ją zajmnie i przy czym zpaomni o obecności Rafała-
W Sim'served mają wspaniałą wyprzedaż! Widziałam sukienkę, która
by doskonale na pani leżała.
Szecze mówiąc Milena nie spodziewała się, że zaraz krzyknie,
podziękuje i pobiegnie do leżącego trzy uilice dalej sklepu. Ale
anglistka tak właśnie zrobiła.

- Co to było?-spytała Ana- Dziwni są nauczyciele.. O,
przepraszam profesorze.
- Nie, nic nie szkodzi.-Rafał uśmiechnął się.- No, dobrze, więc
jak byś czegoś... potrzebowała to możesz się do mnie zwrócić.
Aha... I daj to swojej mamie, dobrze.. um... Marlena?
- Ekhm, Milena- poprawiła go. Nawet ją zirytowała, że nie
pamięta jej imienia. (UWAGA! NIEWIDZIALNA KARTECZKA! ALE UWIERZCIE, ŻE ONA ISTNIEJE )



Kiedy wracały Ana zainteresowała się dziwnym papierkiem.
- Może otowrzymy?-spytała Ana.
- Nie... Zauważy.
- Ciekawe co napisał, prawda?
- Może list miłosny...? AUĆ, Milena!
Roześmiały się. Postanowiły pójść do kina, ani jednej, ani drugiej nie chciało sięiść do domu.


Było już po siódmej, wciąż jasno, ale i tak Milena zastanwiałą się, czy jej nader odpowiedzialan mama nie skarci jej, że nie było jej przed piątą. Ale kiedy tylko ona i Ana były przy domu...


- M...moja matka i...
Ana nie bardzo wiedziała co powiedzieć. JAko wyrafinowany tchórzp owiedziała tylko:
- Ja... przepraszam, to sprawa między tobą i twoja matką. To papa!


Kiedy tylko Rafał zniknął, a jej mama weszła do domu cichutko otworzyła kluczem drzwi i pobiegłą na górę, do swojego pokoju. Klęła na wszystkich i wszystko. W ciągu tak krótkiego czasu tak się zakochać? Nie poznawała siebie.


W pewnej chwili usłyszała cichy śpiew sowjej mamy. Próbując przemóc wszystko weszłą do jej sypialni. Najwyraźniej szykowała się do wyjścia.
- Gdzie idziesz?-spytała.
- Och płakałaś Milenko?- spytała jej mama. Milena potrzasnełą głową.- Wiesz, twój nauczyciel matematyki, to taki miły człowiek... Ucieszyłam się, że wreszcie uczy cię ktos...
- Ty chodzisz z Ra... Moi mnauczycielem matematyki???- krzykneła- Czy on nie jest za młody dla ciebie? Ty już dawno masz więcej jak 40 lat, on nie ma jeszcze 30!!!
- Mała różnica. Po pierwszen ie uność głosu-powiedziała spokojnie- Po drugie... Czy wiek odgrywa jakąkolwiek rolę...?


"Pamiętniczku... To nie mogę być ja. Nagle, ni z tego ni z owego, pojawił się ON. I sobie przypisywałam wiele rzeczy, że nie kocham się z nim, że może być najwyżej odrobinę uroczy ale... Kiedy obaczyła jak cąłuje moją matkę.. Łech! Okropność! Jestem o niego zazdrosna. Co mam zrobić...? To... To wszystko bez sensu. Nie mam odwagi otworzyc tego liściku od Rafała do mojej matki.
Jest jeszcze jasno... Ale położę się. Zaczeła mnie boleć głowa.
A jutro matemtyka...."