Więzienne melodie

Hej. Chciałabym Wam zaprezentować "zbiorowe" FS - jest robione przez 3 osoby:
-pomysł, zarys odcinków: Björk
-tekst: Ellie
-zdjęcia: cassant, a od 5 odcinka - Ellie

Jeśli będą jakieś długie przerwy między odcinkami, to nie miejcie pretensji, bo chyba każdy wie, jak to jest w zespole ;]
Życzę miłej lektury.

Spis odcinków
Odcinek 1 - poniżej
Odcinek 2 - przeczytaj!
Odcinek 3 - przeczytaj!
Odcinek 4 - przeczytaj!
Odcinek 5 - przeczytaj!
Odcinek 6 - przeczytaj!
Odcinek 7 - przeczytaj!
Odcinek 8 - przeczytaj!
epilog - przeczytaj!

Odcinek 1.

Pamiętam to tak dokładnie, jakby działo się wczoraj. Chyba był grudzień... tak, na pewno był grudzień, bo koleżanki śmiały się z moich starych, znoszonych kozaków. Miałam 11 lat i byłam - mimo biedy i braku ojca - naprawdę szczęśliwa. Bywały chwile, że było mi źle, ale uciekałam wtedy w świat muzyki. Śpiewałam, nuciłam, pisałam własne piosenki. Marzyłam o tym, by nauczyć się grać na fortepianie, ale mama nie miała pieniędzy na bardzo drogie lekcje. Muzyka była dla mnie ukojeniem. Pozwalała oderwać się od szarej codzienności.
Teraz, w więzieniu, ten wewnętrzny spokój przynoszą mi wspomnienia. Muszę się wyciszyć, zrelaksować, uspokoić... Jakoś znoszę to, że Maleen i inne więźniarki się nade mną znęcają, ale dziś rano nie wytrzymałam... Dziewczyny z mojej celi mówiły takie okropne rzeczy, obrażały mnie, szydziły ze mnie, popychały, szturchały... W pewnym momencie po prostu wybuchnęłam głośnym płaczem i rzuciłam się na moją pryczę, nakrytą byle jaką, brudną narzutą. Szlochałam jak mała dziewczynka i nie mogłam się uspokoić. Więźniarki chyba speszyło moje zachowanie, bo wszystkie z dziwnymi minami wyszły do świetlicy, zostawiając mnie samą. Wtedy postanowiłam opisać swoją historię...
Opowieść ta zaczyna się pewnego grudniowego popołudnia, w moim rodzinnym mieście, na lekcji muzyki...
- Rose, brawo, wygrałaś ten konkurs! Oczywiście daję ci szóstkę na koniec półrocza. - powiedziała pani Morris, która uczyła mnie muzyki i była zarazem moją wychowawczynią.
- Słucham?!- spytałam z niedowierzaniem. Wzięłam udział w konkursie dlatego, że pani Morris mnie namówiła, wcale nie wierzyłam w swoje zwycięstwo. Nawet nie powiedziałam mamie, że biorę udział w konkursie. Byłam pewna, że nie mam szans.
- Wygrałaś! - krzyknęła nauczycielka, po czym zaśmiała się perliście i objęła mnie ramieniem. Zarumieniłam się, rzadko słyszałam komplementy, nie mówiąc już o zdobywaniu nagród.
- Mówiłam ci, że wygrasz, Rose! Od początku w to wierzyłam! Twoja mama będzie bardzo szczęśliwa...- powiedziała, po czym poklepała mnie lekko po ramieniu i usiadła za biurkiem.
- A teraz, dzieci, otwórzcie ćwiczenia na stronie 31 i spójrzcie na zadanie pierwsze. Emily, przeczytaj, proszę, polecenie.- pani Morris zaczęła prowadzić lekcję, ale ja nie słuchałam. Marzyłam o tym, że kiedyś będę sławną piosenkarką... Cóż, w pewnym sensie moje marzenia się spełniły...
Po lekcjach biegłam całą drogę do domu i już od progu krzyczałam, zdyszana:
- Mamo! Wygrałam konkurs! Mamo! I mam szóstkę z muzyki!

[IMG]http://i37.************/2m6u1j7.jpg[/IMG]

Mama nie wiedziała o żadnym konkursie, więc nie zrozumiała na początku o co mi chodzi.
- Rose, kochanie, spokojnie. Zjedz zupę i wszystko mi opowiesz, tylko po kolei.- powiedziała, chowając moją czapkę do rozklekotanej komody. Weszłyśmy do kuchni i usiadłyśmy przy stole. Spojrzałam na talerz stojący przede mną i niechętnie mruknęłam:
- Znowu szczawiowa?
- Rose, szczaw jest bardzo zdrowy.- odparła mama i zawahała się - ...ee... no i tani.- westchnęła. Natychmiast się zmobilizowałam, przełknęłam łyżkę zupy i z uśmiechem powiedziałam:
- Bardzo smaczna, naprawdę.
Mama spojrzała na mnie swoimi szarymi, zmęczonymi oczami. Miała 37 lat, ale wyglądała o wiele starzej. Zaczęłam szybko opowiadać jej o konkursie muzycznym, przeprosiłam, że trzymałam to przed nią w tajemnicy. Wysłuchała mnie ze skupieniem, a potem zaczęła płakać i wyszeptała:
- Ojciec byłby z ciebie dumny.

[IMG]http://i36.************/2v1vzgh.jpg[/IMG]

Wstałam, podeszłam do niej i mocno ją przytuliłam. Potem długo rozmawiałyśmy o ojcu. Zginął na wojnie, zanim się urodziłam. Mama została wtedy sama z małym domkiem i kredytem pod hipotekę domu. Po śmierci taty pomagała jej moja babcia, ale ona też wkrótce zmarła. Mama zaczęła się martwić, że bank zabierze nam dom, bo nie mamy pieniędzy na raty... Ale jakoś udawało się nam wiązać koniec z końcem. Zaczęłam pracować tuż po szesnastych urodzinach.

[IMG]http://i33.************/23k6cmh.jpg[/IMG]

Przez dwa lata codziennie po szkole śpiewałam na ulicy, w pubach i barach, czasem udało mi się nawet załapać na recital w jakiejś eleganckiej kafejce. Pewnego dnia po występie w obskurnym pubie "Szczerbaty Joe" podszedł do mnie wysoki, bardzo przystojny mężczyzna, starszy ode mnie. Byłam w szoku - dlaczego zwrócił uwagę na mnie? Niepozorną, nieśmiałą, biedną nastolatkę w niemodnych ciuchach, bez makijażu...?
Uśmiechnął się i wyciągnął do mnie wypielęgnowaną dłoń.
- Cześć. Jestem Nicolas McCullers, a ty?- zapytał. Nie wiem, jakim cudem udało mi się wystękać moje imię i nazwisko. Nicolas wywarł na mnie piorunujące wrażenie. Byłam wtedy najszczęśliwsza na świecie.
Dziś przeklinam ten dzień...

[IMG]http://i34.************/2zf3jo5.jpg[/IMG]


***
Mam nadzieję, że Wam się podobało : )
Pozdrawiam.